Από την ίδρυση (1911) και λειτουργία (1916) του Οδοντοϊατρικού Σχολείου ως παραρτήματος της Ιατρικής Σχολής μέχρι και την εγκαθίδρυση της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών (1970) οι προσπάθειες του Οδοντιατρικού Κόσμου για την αναβάθμιση της Οδοντιατρικής Εκπαίδευσης και του Οδοντιατρικού Επαγγέλματος ήταν συνεχείς και επίμονες.
Αυτή η επιμονή πήγαζε από την αδήριτη πραγματικότητα όπου τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα στην Ελλάδα υπήρχαν οδοντίατροι 6 διαφορετικών «ταχυτήτων», από πλανόδιους αγύρτες, πρακτικούς με άδεια εξάσκησης από το Ιατροσυνέδριο, πρόσφυγες πρακτικούς οδοντιάτρους έως και αποφοίτους του νεοσύστατου Οδοντιατρικού Σχολείου ή και Οδοντιατρικών Σχολών του εξωτερικού. Για να υπάρξει ουσιαστική διάκριση ανάμεσα στις προαναφερόμενες κατηγορίες και κυρίως στην καθιέρωση στη συλλογική συνείδηση του επιστήμονα – πτυχιούχου οδοντιάτρου, το μόνο ουσιαστικό όπλο ήταν η αναβάθμιση του επιπέδου σπουδών του Οδοντοϊατρικού Σχολείου.
Οι αγωνιώδεις προσπάθειες με στόχο την αναβάθμιση του Σχολείου αλλά και του επαγγέλματος του οδοντιάτρου στη συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας, ξεκίνησαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 με εισηγήσεις στο Πανελλήνιο Οδοντιατρικό Συνέδριο, δημοσιεύσεις στον οδοντιατρικό τύπο της εποχής, αλλά και υπομνήματα καθηγητών, φοιτητών αλλά και των επαγγελματικών και επιστημονικών οργανώσεων προς την πολιτεία. Οι προσπάθειες αυτές δε σταμάτησαν ποτέ, ούτε καν στους χαλεπούς καιρούς της Γερμανικής Κατοχής, όπου θα ανέμενε κανείς ότι το πρώτιστο ήταν η ατομική επιβίωση. Με συνεχείς προσπάθειες, κυρίως των οδοντιάτρων Καθηγητών του Οδοντοϊατρικού Σχολείου ανακινείται το θέμα της αναβάθμισης της Οδοντιατρικής, ακόμα και σε βάρος των οδοντιατρικών έναντι των ιατρικών σπουδών. Ο στόχος παρέμενε πάντα ο ίδιος, η αναβάθμιση του Οδοντοϊατρικού Σχολείου και η εξύψωση του οδοντιάτρου ως ισότιμου επαγγελματία της υγείας με οποιασδήποτε ειδικότητας ιατρό.
Πράγματι, στις 22 Σεπτεμβρίου 1941, σε συνεδρίαση του Συλλόγου των Καθηγητών και Διδασκόντων του Οδοντοϊατρικού Σχολείου αποφασίστηκε η συγκρότηση επιτροπής η οποία αποτελούνταν από το Διευθυντή Ι. Κατσαρά και τον Γ. Αλιβιζάτο, καθηγητές της Ιατρικής Σχολής και τους διδάσκοντες-ειδικούς καθηγητές στο Οδοντιατρικό Σχολείο, τους Ν. Παπαντωνόπουλο, Κ. Αραβαντινό, Ευθ. Παπαντωνίου, Γ. Κεφαλά και Στ. Σπεράντσα. Σκοπός της Επιτροπής ήταν να προτείνει τις απαραίτητες εκείνες αλλαγές στον Οργανισμό του Σχολείου, προκειμένου να ανταποκριθεί στις τότε εξελίξεις και ανάγκες της εκπαίδευσης.
Στις συνεδρίες της 3ης και της 7ης Δεκεμβρίου 1942 έγινε διεξοδική συζήτηση των προτάσεων της επιτροπής όπου οι παρόντες καθηγητές κατέληξαν ομόφωνα όπως το Οδοντιατρικό Σχολείο μετατραπεί σε αυτοτελές Τμήμα της Ιατρικής Σχολής. (απόσπαμα πρωτότυπων πρακτικών, μετεγγραφή πρακτικών)
Ειδικά για το πρόγραμμα σπουδών, προτάθηκε τα χρόνια φοίτησης να αυξηθούν σε έξι, όπου στα τρία πρώτα χρόνια ο φοιτητής θα παρακολουθούσε από κοινού με τους φοιτητές της Ιατρικής τα ιατρικά μαθήματα. Το τέταρτο έτος θα ήταν μεικτό, όπου θα διδάσκονταν εκτός από τα οδοντιατρικά μαθήματα, η Οφθαλμολογία και η Παιδιατρική, ενώ τα δύο τελευταία έτη θα περιλάμβαναν μαθήματα και πρακτικές ασκήσεις οδοντιατρικής.
Ωστόσο, μεταξύ των καθηγητών της Ιατρικής και των Ειδικών Καθηγητών του Οδοντοϊατρικού Σχολείου υπήρξε διαφωνία ως προς τη διάρθρωση του προγράμματος σπουδών. Από τη μια πλευρά, οι Ειδικοί Καθηγητές και καθ’ ύλην αρμόδιοι για την οδοντιατρική εκπαίδευση πρότειναν τα ιατρικά μαθήματα να διδάσκονται στα τέσσερα πρώτα έτη σπουδών και τα οδοντιατρικά σε επόμενα τρία έτη, δηλαδή σύνολο σπουδών επτά έτη. Και εφόσον θα κρινόταν ότι τα επτά έτη σπουδών ήταν πολλά, τότε τα οδοντιατρικά μαθήματα θα περιορίζονταν σε δύο έτη από το σύνολο έξι ετών.
Στα πρακτικά αυτών των δύο συνεδριάσεων αποτυπώνεται όλη η αγωνία των οδοντιάτρων καθηγητών στην αναβάθμιση της Οδοντιατρικής Εκπαίδευσης κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη θεωρούνται υποδεέστεροι της εκπαίδευσης που λάμβαναν οι ιατροί και άρα κατώτεροι πάροχοι υπηρεσιών υγείας. Για να επιτευχθεί η εξύψωση της Οδοντιατρικής προτάθηκε τα ιατρικά μαθήματα να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος σπουδών.
Αντίθετα, οι καθηγητές της Ιατρικής, εμφανίζονται περισσότερο ορθολογιστές και φαίνεται να αγωνιούν περισσότερο για την εκπαίδευση και αναβάθμιση των οδοντιατρικών μαθημάτων παρά των ιατρικών.
Τα επόμενα χρόνια πιθανότατα ακολουθώντας μια παρελκυστική πολιτική η Ιατρική Σχολή, διατηρούσε σε εκκρεμότητα το ζήτημα του νέου οργανισμού που θα προέβλεπε και την αναβάθμιση του Οδοντιατρικού Σχολείου. Το 1943,όπως αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτηση,υποβλήθηκε νέο σχέδιο Οργανισμού το οποίο προέβλεπε τη μετατροπή του Σχολείου σε Στοματολογικό Τμήμα της Ιατρικής Σχολής, μια πρόταση η οποία επίσης απερρίφθη.