Η θεωρία των εστιακών λοιμώξεων (focal infections)ταλαιπώρησε για αρκετά χρόνια, περίπου από το 1900 έως το 1930, τον οδοντιατρικό κόσμο, αλλά πολύ περισσότερο τους οδοντιατρικούς ασθενείς και είχε ως αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές στην χωρίς  σοβαρή αιτία εξαγωγή δοντιών που θεραπευόμενα, θα μπορούσαν να διατηρηθούν στους οδοντικούς φραγμούς. Η άποψη που είχε εδραιωθεί ήτο, ότι κάθε  τοπική φλεγμονή στην κοιλότητα του στόματος προερχόμενη είτε από τα δόντια, είτε από τα ούλα  μπορούσε  να οδηγήσει στην λεγόμενη στοματική σήψη με επακόλουθο τη σοβαρή επίπτωση στην καθ’όλα υγεία του ατόμου.

Επειδή ως ο κυριότερος ένοχος είχαν κατηγορηθεί οι ενδοδοντικές θεραπείες, στο συνέδριο της FDI που θα διεξήγετο στην Κοπενχάγη το 1927,προσεκλείθει να συμμετάσχει και εκπρόσωπος του Οδοντιατρικού Σχολείου το οποίο όρισε τον καθηγητή της Οδοντικής Χειρουργικής, Παθολογίας και Θεραπευτικής καθηγητή Ν.Παπαντωνόπουλο. Σύμφωνα με το περιεχόμενο της πρόσκλησης  θα έπρεπε επίσης  να σταλεί  εγγράφως η άποψη του Σχολείου σχετικά με τα κριτήρια που εφαρμόζει προκειμένου να κριθεί μια επιτυχής ενδοδοντική θεραπεία. Μετά από έρευνα στο αρχείο της Σχολής, δυστυχώς δεν βρήκαμε αν υπήρξε γραπτή απάντηση σχετικά με τα κριτήρια της επιτυχούς ενδοδοντικής θεραπείας.