Μετεγγραφή άρθρου από την Οδοντιατρική  Επιθεώρηση, Δεκέμβριος 1925.
Το 1924 απετέλεσε χρονολογία σταθμό για την Οδοντιατρική στη χώρα μας  με την έκδοση και κυκλοφορία τον Ιούνιο, του πρώτου τεύχους του περιοδικού «Οδοντιατρική Επιθεώρησις», εκδιδόμενον υπό του Συλλόγου των Φοιτητών της Οδοντιατρικής και την Επιστημονική Διεύθυνση του καθηγητού Ν. Παπαντωνόπουλου.
Η «Οδοντιατρική Επιθεώρησις» κυκλοφόρησε ανελλιπώς μέχρι το 1937 και αποτελεί πλούσια αλλά και μοναδική πηγή, όχι μόνο επιστημονικών άρθρων, αλλά και των συνθηκών που διαμόρφωσαν ακαδημαϊκά και επαγγελματικά την Ελληνική Οδοντιατρική.
Μέσα από την πλήρη σειρά τευχών του περιοδικού, που συμπεριλαμβάνονται στο Κληροδότημα του αείμνηστου καθηγητού Ι. Αιλιανού προς τη Σχολή, θα προσπαθήσουμε, να μετεγγράψουμε ή και να ψηφιοποιήσουμε  τα πλέον χαρακτηριστικά άρθρα που αφορούν  τα προβλήματα τα οποία αντιμετώπισε η καθιέρωση της Οδοντιατρικής  ως εκπαίδευση αλλά και ως επάγγελμα τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του Οδοντιατρικού Σχολείου, αλλά και τις προτεινόμενες λύσεις. Με τον τρόπο αυτό θα θέλαμε να αποδώσουμε, κατά κάποιον, τρόπο φόρο τιμής στους πρωτοπόρους συναδέλφους μας εκείνης της εποχής που με τις εισηγήσεις τους στο 1ο Πανελλήνιο Οδοντιατρικό Συνέδριο το 1925 και την δημοσίευσή τους στην Οδοντιατρική Επιθεώρηση, ευαισθητοποίησαν τους παράγοντες της Πολιτείας αλλά και τους οδοντιάτρους εκείνης της εποχής και οδήγησαν στην αναβάθμιση αλλά και κοινωνική καταξίωση του οδοντιατρικού επαγγέλματος.
Μία από τις εισηγήσεις που αφορούσε την «Προστασία του οδοντιατρικού επαγγέλματος, αλλαχού και παρ’ημίν» του Θ.Θεοδώρου, επιμελητού  το 1925-1928 και δασκάλου το 1929-1930  στην έδρα της Οδοντικής και Ανωτέρας Προσθετικής του Οδοντιατρικού Σχολείου, δημοσιεύθηκε στο τεύχος του Δεκεμβρίου 1925 και την μετεγγράψαμε ακριβώς όπως δημοσιεύθηκε. Η εισήγηση του Θεοδώρου έχει μεγάλη ιστορική αξία, επειδή αποτελεί  την πρωτογενή πηγή στην Ελληνική βιβλιογραφία για το θεσμικό πλαίσιο που ίσχυε σε πολλές  άλλες χώρες και αφορούσε στον τρόπο εκπαίδευσης και αναγνώρισης του επαγγέλματος του οδοντιάτρου. Επιπλέον με πολύ γλαφυρό τρόπο παρουσιάζει την διαφήμιση και προβολή ενός οδοντιάτρου
εκείνης της εποχής μέσω καταχώρισης σε επαρχιακό έντυπο της εποχής.
Η εισήγηση καταλήγει με την ευχή όπως η Πολιτεία θεσπίσει νόμο που να προβλέπει η  Οδοντιατρική να ασκείται αποκλειστικά από πτυχιούχους οδοντιάτρους και ο φορέας αξιολόγησης να είναι το Οδοντιατρικό Σχολείο  και να σταματήσει η έκδοση χαριστικών νομοθετημάτων που επέτρεπαν την άσκηση της Οδοντιατρικής και από μη πτυχιούχους, ουσιαστικά πρακτικούς οδοντιάτρους. Τα τελευταία αυτά χαριστικά νομοθετήματα ήταν αποτέλεσμα  της Μικρασιατικής καταστροφής και της χορήγησης από την Ελληνική πολιτεία άδειας άσκησης του οδοντιατρικού επαγγέλματος σε μεγάλο αριθμό προσφύγων με αμφισβητούμενα σε πολλές περιπτώσεις προσόντα.