Το φοιτητικό κίνημα στη χώρα μας από την ίδρυση του πρώτου Πανεπιστημίου του Όθωνα το 1834 μέχρι σήμερα, είχε τη δική του δυναμική και λειτουργία, πολλές φορές όχι μόνο στα στενά πλαίσια του Πανεπsιστημίου και στα προβλήματα των σπουδών, αλλά και σε σύνολο προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Ελληνική κοινωνία.
Το 1957 τίθεται για πρώτη φορά, υπό την πίεση των προβλημάτων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, των μεγάλων κινητοποιήσεων των φοιτητών κατά την 10ερία του 1950 με αφορμή το Κυπριακό, αλλά κυρίως ως κυβερνητική επιλογή προκειμένου να ελεγχθεί ένα διογκούμενο φοιτητικό κίνημα, η δημιουργία ενός ανώτατου εθνικού φοιτητικού συνδικαλιστικού οργάνου, της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος).
Το Καταστατικό του Συλλόγου Φοιτητών Οδοντιατρικής Αθηνών (Σ.Φ.Ο.Α.) με ημερομηνία 4 Φεβρουαρίου 1957 φανερώνει σε κάποιο βαθμό το κλίμα που κυριαρχούσε στην πλειοψηφία των φοιτητών της Οδοντιατρικής εκείνη την εποχή και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δράση αλλά και πρακτικές που ακολούθησαν οι φοιτητές της Σχολής στα πλαίσια του φοιτητικού συνδικαλισμού μέχρι την επιβολή της Δικτατορίας το 1967.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στο άρθρο 11 ότι «Αποκλείονται του δικαιώματος το εκλέγειν και εκλέγεσθαι κομμουνισταί και αντεθνικώς δρώντες, δι’ αποφάσεως λαμβανομένης δι’ απλής πλειοψηφίας του υπάρχοντος Δ.Σ.»
Επιπλέον στο άρθρο 20, που περιλαμβάνει τη διαγραφή μελών του Δ.Σ. γίνεται αναφορά «μέλος του Δ.Σ. αν ήθελε ευρεθή εμφορουμένου από κουμμουνιστικάς ιδέας ή αντεθνικώς δρων βάσει επίσημων στοιχείων»  διαγράφεται από το Δ.Σ.
Όπως αναφέρει ο Μ.Μωραϊτίδης στη διατριβή του «Το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα: πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και συλλογική δράση: 1956-1964» (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 2010), τα μόνα καταστατικά φοιτητικών συλλόγων εκείνης της περιόδου που εξαιρούσαν τη συμμετοχή στα προεδρεία των συλλόγων ατόμων «εμφορούμενων από κομμουνιστικάς ιδέας» ήταν του Σ.Φ.Ο.Α. και του αντίστοιχου συλλόγου των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Σ.Φ.Ι.Α.).