Η κατάσταση της Ελλάδας, αλλά και του Οδοντοϊατρικού Σχολείου με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν τραγική και σαν να μην έφθαναν τα δεινά της Κατοχής ήρθε να προστεθεί ο επάρατος Εμφύλιος Σπαραγμός. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη μελέτη της επιστολής φοιτήτριας προς τη Γραμματεία του Σχολείου και την μετεγγραφή της. Ως ημερομηνία συγγραφής της θα πρέπει να θεωρηθεί η 6η Μαΐου 1948 και αποτελεί απάντηση σε προγενέστερη ενημέρωση της από τον Γραμματέα ότι η Κ.Α. εισήλθε πρώτη στις εισαγωγικές εξετάσεις του 1945 για τη φοίτησή της στο πρώτο έτος του Οδοντοϊατρικού Σχολείου από το ακαδημαϊκό έτος 1946 – 1947.
Οι λόγοι για τους οποίους δεν είχε εγγραφεί και περιγράφει στην επιστολή της, φανερώνουν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε τόσο η ελληνική κοινωνία όσο και το Οδοντοϊατρικό Σχολείο. Καταρχάς είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής εγγράφθηκε ένας τεράστιος αριθμός φοιτητών στο Σχολείο. Αυτό το «ρεῦμα τῶν φοιτητῶν» ήταν αδύνατο να εκπαιδευτεί σε ένα Οδοντοϊατρικό Σχολείο που όχι μόνο δεν είχε την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, αλλά λειτούργησε ελάχιστα κατά την περίοδο της Κατοχής.
Επίσης, χαρακτηριστική είναι και η ανέχεια στην οποία ζούσε η ίδια και η οικογένειά της όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου είχε καταστραφεί η οικεία της και η ίδια ήταν αδύνατο να εγγραφεί στο Οδοντοϊατρικό Σχολείο, δεν είχε τους αναγκαίους υλικούς πόσους.
Είναι συγκινητικό ότι ως ένας νέος άνθρωπος και παρά τη βία και την καταστροφή την οποία βίωσε δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται και κυρίως να επιθυμεί διακαώς να σπουδάσει. Βέβαια τα όνειρα της πιθανότατα δεν περίμενε να ευοδώσουν στην Μεταπολεμική Ελλάδα· όπως και σήμερα, έτσι και τότε το brain drain ήταν εξαιρετικά έντονο.
Αξίζει να επισημάνουμε ότι με έρευνά μας στο Αρχείο των πτυχιούχων της Οδοντιατρικής, δεν μπορέσαμε να διαπιστώσουμε τη φοίτησή της και τη λήψη πτυχίου.