Από τα Αρχεία του ΕΚΠΑ και του Τμήματος Οδοντιατρικής \ Προσωπικές επιστολές φοιτητών, υποψήφιων οδοντιάτρων κτλ.

Η απόγνωση ενός 65χρονου οδοντιάτρου, πρόσφυγα από τη Ρουμανία, προκειμένου να του χορηγηθεί άδεια άσκησης του επαγγέλματος (27.06.1952)

Μία χειρόγραφη επιστολή προς τον γραμματέα του Οδοντιατρικού Σχολείου με ημερομηνία 27 Ιουνίου 1952, κ. Πασχαλίδη, η μεταγραφή της από το πρωτότυπο και μία δακτυλογραφημένη προς τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητή Κ. Μουτούση με ημερομηνία 8 Ιουλίου 1952 από έναν 65χρονο Έλληνα οδοντίατρο πρόσφυγα από τη Ρουμανία, εκφράζουν όλη την απελπισία και αγωνία προκειμένου να λάβει την άδεια άσκησης του οδοντιατρικού επαγγέλματος στην Ελλάδα.
Ο Μ.Α. γεννήθηκε στη Βάρνα της Βουλγαρίας το 1886, περάτωσε το γυμνάσιο στη Βράιλα της Ρουμανίας το 1903 και το 1922 απέκτησε το πτυχίο οδοντιάτρου από την Οδοντιατρική Σχολή των Παρισίων. Το 1924 απέκτησε την άδεια περιορισμένης άσκησης του Οδοντοϊατρικού επαγγέλματος στη Ρουμανία, και όπως φαίνεται άσκησε το επάγγελμα του οδοντιάτρου μέχρι το 1937.Το 1930, μετά από εξετάσεις στην Τουρκία, απέκτησε άδεια άσκησης οδοντιάτρου και στην Τουρκία, όπου κατά τα λεγόμενά του, άσκησε το επάγγελμα στην Κωνσταντινούπολη. Το 1937, για οικογενειακούς λόγους εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, όπου και εργάστηκε μέχρι το 1948.
Η επιβολή του κομμουνιστικού καθεστώτος είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια όλων των περιουσιακών του στοιχείων του, την εκδίωξη από το ιατρείο του, αλλά και από την κατοικία του από το καθεστώς, για να χρησιμοποιηθούν για στέγαση δημόσιων υπηρεσιών. Η περιπέτεια στην οποία υποβλήθηκε είχε ως αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του και ναυποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο. Για τους λόγους αυτούς αναγκάσθηκε να μετακομίσει στην Ελλάδα, προκειμένου να τον φροντίσει η κόρη του.
Η οικονομική του ένδεια τον ανάγκασε να διαμένει στη Στέγη Ιατρών και του στερούσε την ικανότητα να εξασφαλίσει ακόμη και το κόστος ενός εισιτηρίου τραμ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά του σε δύο ανακοινώσεις του στο παγκόσμιο συνέδριο της Βιέννης το 1936 και ανάλογη ορθοδοντική εργασία, στο συνέδριο της Κωνσταντινούπολης το 1932.
Αξίζει να επισημάνουμε, ότι προκειμένου να ενισχύσει τα όσα υποστήριζε, κατονομάζει συναδέλφους του οι οποίοι με ανάλογα πτυχία από το Οδοντιατρικό Σχολείο του Παρισιού, έτυχαν της άδειας άσκησης του επαγγέλματος στην Ελλάδα, αλλά όχι ο ίδιος.
Το πρόβλημα στο αίτημα του άτυχου αυτού οδοντίατρου, που άσκησε το επάγγελμα επί σειρά ετών στην Κωνσταντινούπολη και στο Βουκουρέστι, προκύπτει από το ότι το πτυχίο του από το Οδοντιατρικό Σχολείο των Παρισίων, όπως αναγράφεται με χειρόγραφες σημειώσεις στα περιθώρια των επιστολών του, οι καθηγητές του Οδοντιατρικού Σχολείου δεν θεωρούν ότι είναι ισότιμο με το αντίστοιχο πτυχίο Οδοντιατρικής του Οδοντιατρικού Σχολείου.
Αυτό που δεν έχει αξιολογηθεί σωστά σε πολλές, όπως διαπιστώνεται, χορηγήσεις αδειών άσκησης οδοντιατρικής στην χώρα μας, σε πτυχιούχους οδοντιατρικών σχολών της Γαλλίας, είναι, το διαφορετικό καθεστώς που ίσχυε σε αυτές τις σχολές.
Όπως αναφέρει ο Θ. Θεοδώρου, σε ομιλία του στο 1ο Πανελλήνιο Οδοντιατρικό Συνέδριο που δημοσιεύθηκε στην Οδοντιατρική Επιθεώρηση το 1925,στην Γαλλία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, υπήρχαν ιδιωτικές οδοντιατρικές σχολές 3ετούς φοίτησης, όπου τα διπλώματά τους δεν αρκούσαν για την άσκηση του επαγγέλματος του οδοντιάτρου στην Γαλλία, και για την άσκηση της οδοντιατρικής απαιτείτο πτυχίο 5ετούς φοίτησης και εξετάσεων στην Ιατρική Σχολή.

Χαρακτηριστική είναι η πολυνομία η οποία αφορούσε τους επαναπατριζόμενους Έλληνες πρόσφυγες οδοντιάτρους κατά την περίοδο μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως μετά την Μικρασιατική καταστροφή προκειμένου να αποκτήσουν την άδεια άσκησης του οδοντιατρικού επαγγέλματος. Πολλές φορές αυτή η πολυνομία αλλά και οι αντικρουόμενοι νόμοι που έπρεπε να εφαρμόσει ο σύλλογος των καθηγητών του Οδοντιατρικού Σχολείου προκειμένου να επιτρέψει στους επαναπατριζόμενους να προσέλθουν στις εξετάσεις για την χορήγηση της πολυπόθητης άδειας, είχαν τραγικές επιπτώσεις σε οδοντιάτρους προερχόμενους από την απόδημη διασπορά. Αυτή η απόγνωση και η αγωνία τους περιγράφεται σε πολλές επιστολές, οι οποίες βρίσκονται στο Αρχείο του Τμήματος Οδοντιατρικής του ΕΚΠΑ.