Page 67 - 2013final

72. ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΥΨΩΣΗΣ ΙΓΜΟΡΕΙΟΥ ΑΝΤΡΟΥ Παπαβασιλείου Δ., Φωκά Π. Οι ιδιαιτερότητες κάθε ασθενούς μπορεί να καθιστούν δύσκολη ή ακόμη και αδύνατη την τοποθέτησή εμφυτευμάτων, αφού απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία τους είναι η ποσοτική και ποιοτική επάρκεια του οστού στην περιοχή που θα αποκατασταθεί. Η οπίσθια περιοχή της άνω γνάθου έχει ανατομικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν μοναδική σε σχέση με άλλες περιοχές, κυρίως λόγω της παρουσίας του γναθιαίου κόλπου. Για να ξεπεραστεί η απώλεια του ύψους της φατνιακής ακρολοφίας σε αυτή την περιοχή, έχουν χρησιμοποιηθεί τεχνικές ανύψωσης του εδάφους του ιγμορείου. Σκοπός και κλινική σημαντικότητα: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η βιβλιογραφική ανασκόπηση των τεχνικών που απαιτούν την ελάχιστη χειρουργική παρέμβαση. Συζήτηση της σχετικής βιβλιογραφίας: Η οστεοτομία του πλαγίου τοιχώματος του ιγμορείου και η αποκόλληση της μεμβράνης είναι η βασική μέθοδος πλήρωσης του χώρου με μόσχευμα. Η χρήση του πιεζοηλεκτρικού συστήματος υπερήχων για αυτό το σκοπό μειώνει τον κίνδυνο τρώσης της μεμβράνης και διευκολύνει την επέμβαση. Ένα ακόμη βήμα στην αναζήτηση για λιγότερο επεμβατικές τεχνικές ήταν η χρήση της θλιπτικής οστεοτομίας (οστική συμπύκνωση) (Summers, 1994) για την ανύψωση της μεμβράνης, με μια διαφατνιακή τεχνική προσεγγίζοντας το ιγμόρειο άντρο από τη φατνιακή ακρολοφία και επιπλέον η πλήρωση του κόλπου με διάφορα μοσχευματικά υλικά. Τα τελευταία χρόνια έδαφος κερδίζει η αποκόλληση της μεμβράνης του ιγμορείου με διατατικές τεχνικές, όπως η χρήση μπαλονιού, η οποία συνίσταται στην ήπια απόσπαση της μεμβράνης, χρησιμοποιώντας ένα μπαλόνι από λάτεξ, φουσκωμένο με φυσιολογικό ορό. Τέλος, μια από τις πιο σύγχρονες τεχνικές είναι αυτή της ελεγχόμενης υδ ροστατικής ανύψωσης της μεμβράνης με τη χρήση σύριγγας Luer-Loc και ενσωματωμένης χειροκίνητης αντλίας. Η υδροστατική πίεση ανυψώνει έτσι την ήδη αποκολλημένη μεμβράνη, δημιουργώντας τον απαραίτητο χώρο για την τοποθέτηση μοσχεύματος. 73. ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΟΝΤΙΟΥ ΜΕ ΤΑΥΡΟΔΟΝΤΙΣΜΟ Μαλιβίτση Χ., Μαργέτη Ζ. Εισαγωγή: Ταυροδοντισμός καλείται η ασυνήθιστη παραλλαγή κατά την οποία η πολφική κοιλότητα επεκτείνεται ακρορριζικά και υπάρχει απουσία αυχενικής περίσφιξης στο επίπεδο της αδαμαντινοοστεϊνικής ένωσης. Στην εργασία αυτή παρουσιάζεται μία ασυνήθιστη κλινική περίπτωση ταυροδοντισμού. Μέθοδοι και Υλικά: Το περιστατικό αφορά σε άνδρα 21 ετών, ο οποίος προσήλθε στην κλινική εκτάκτων περιστατικών της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών με συμπτωματολογία πολφίτιδας στο γομφίο #16. Μετά την ολοκλήρωση της ενδοδοντικής θεραπείας, στην μεταπτυχιακή κλινική της Ενδοδοντίας, ακολούθησε η συντηρητική αποκατάσταση του ταυροδοντικού δοντιού στην κλινική συνολικής αντιμετώπισης. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται η κλινική προσέγγιση πραγματοποίησης της μυλικής αποκατάστασης του δοντιού αυτού μέσα από τη φιλοσοφία της ελάχιστης παρέμβασης. Μετά από έλεγχο της σχετικής βιβλιογραφίας, αποφασίστηκε η διαστρωματική κάλυψη του πολφικού θαλάμου με τρία διαφορετικά εμφρακτικά υλικά, προκειμένου να εξαλειφθεί κάθε κίνδυνος μικροδιείσδυσης και να ενισχυθεί κατά το δυνατόν η τελική ακεραιότητα του δοντιού. Αρχικά, τοποθετήθηκε ένα στρώμα υαλοϊονομερούς κονίας (2 mm), στα στόμια των ριζικών σωλήνων, με σκοπό τη διασφάλιση της ερμητικότητας της έμφραξης και την άμβλυνση των τάσεων που θα αναπτύσσονταν κατά τη λειτουργία του δοντιού. Στη συνέχεια, τοποθετήθηκε ένα στρώμα αμαλγάματος (2mm) μέχρι το επίπεδο του υπερπολφικού τοιχώματος, έτσι ώστε να εξαλειφθεί η πιθανότητα επικοινωνίας με το περιρρίζιο στην περιοχή αντίστοιχα με την αδαμαντινοοστεϊνική ένωση. Η αποκατάσταση ολοκληρώθηκε τελικά με σύνθετη ρητίνη (3mm). Συμπεράσματα: Δεν υπάρχουν βιβλιογραφικά δεδομένα που να πραγματεύονται κλινικά περιστατικά ταυροδοντισμού, ούτε να υποστηρίζουν τον τρόπο έμφραξης κοιλοτήτων με βάθος άνω των 6 mm και ταυροδοντικά ανατομικά δεδομένα. Το θέμα χρήζει περαιτέρω ερευνητικής διερεύνησης. 66