Page 384 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η ύπαρξη χώρων επαγγελματικής άσκησης της οδοντιατρικής. Μέχρι τα μέσα τις δεκαετίας το ‘85 και πολύ περισσότερο μετά το 1989, οπότε και δημοσιεύτηκε το άρθρο Of Roman extraction των Ginge B., Becker M. και Guldager Ρ. ήταν άγνωστος ο χώρος στον οποίο λάμβαναν χώρα οδοντιατρικές πράξεις. Με την ανακάλυψη της ρωμαϊκής taberna στο Ναό των Διοσκούρων άλλαξαν άρδην οι αντιλήψεις μας. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι ως χώροι πολλαπλών χρήσεων περιελάμβαναν υπηρεσίες κοσμητικής και φαρμακευτικής εκτός από την οδοντιατρική, η ανακάλυψη δεν παύει να αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο για τον τόπο πραγματοποίησης οδοντιατρικών θεραπευτικών πράξεων κατά την αρχαιότητα. Απόρροια των ανωτέρω είναι ότι παρόμοιοι χώροι άσκησης της οδοντιατρικής πράξης θα πρέπει να υπήρχαν όχι μόνο στη Ρώμη ή την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αλλά σε όλα τα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας. Βέβαια, από το γεγονός αυτό προκύπτει ότι το οδοντιατρικό επάγγελμα ασκούνταν όχι μόνο από λόγιους «επιστήμονες» ιατρούς ειδικευμένους στην οδοντιατρική (ὀδοντικούς ἰατροὺς) ή χειρουργούς, αλλά ίσως και από μια πληθώρα άλλων επαγγελματιών, όπως λαϊκοί θεραπευτές και ενδεχομένως φαρμακοποιούς, αισθητικούς, κουρείς κ.α. Ένα τελευταίο στοιχείο το οποίο οφείλουμε να επισημάνουμε είναι η σιωπή των ιατρικών κειμένων σε θέματα προσθετικών οδοντιατρικών εργασιών. Σε καμία ιατρική πραγματεία δεν γίνεται λόγος για προσθήκη τεχνητών δοντιών. Τα μόνα κείμενα στα οποία συναντάμε τέτοιες αναφορές είναι σατιρικά κείμενα, όπως του Μαρτιάλη και του Λουκιανού. Ο συνήθως φλύαρος Γαληνός, με τον τεράστιο όγκο πληροφοριών, σχετικά με οδοντοστοματολογικά ζητήματα δεν προσφέρει ούτε μια αναφορά. Θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι προσθετικές κατασκευές δεν αποτελούσαν αντικείμενο ενασχόλησης της λόγιας ιατρικής, αλλά ήταν καθαρά θέμα με οποίο ασχολούνταν εξειδικευμένοι τεχνητές, οι οποίοι είχαν περισσότερες γνώσεις αργυροχρυσοχοΐας παρά οδοντιατρικές. Ολοκληρώνοντας θα πρέπει να επισημάνουμε εμφατικά ότι οδοντίατροι ως εξιδανικευμένοι ιατροί έδρασαν τουλάχιστον από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Ήδη η οδοντιατρική θεωρία και θεραπευτική, με προεξάρχουσα τη φαρμακευτική, εμφανίζει ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο από την εποχή του Διοκλή της Καρύστου στις αρχές του 4 αι. π.Χ. Η δομή των διασωθέντων οδοντιατρικών ου αποσπασμάτων από το Ῥιζοτομικόν του Διοκλή υποδηλώνει ότι ανήκαν σε ένα ευρύτερο σύνολο φαρμακευτικών συνταγών για την αντιμετώπιση οδοντοστοματο- λογικών παθήσεων. Πρόκειται για συνταγές οι οποίες εναρμονίζονται ικανοποιητι- 370