Page 383 - dimkoutroumpas

 Οδοντίατροι στην Αρχαιότητα  θεωρείται ότι οι οδοντάγρες που χρησιμοποιούσε ο αρχαίος οδοντίατρος ήταν από σίδηρο και όχι από ασημί, το οποίο είναι πιο μαλακό μέταλλο και δεν είναι σταθερό για την άσκηση της δύναμης που απαιτείται για την εξαγωγή. Η χρήση οδονταγρών από σίδερο ήταν γενικευμένη στον αρχαίο κόσμο αλλά ελάχιστα δείγματα έχουν διασωθεί ένεκα της ταχείας καταστροφής τους από την εύκολη οξείδωση του μετάλλου. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις που μπορούν να διατυπωθούν, δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι τα εικονιζόμενα εργαλεία χρησιμοποιούνταν όχι μόνο για μικροχειρουργικές γενικές επεμβάσεις αλλά και για επεμβάσεις στη στοματική Ρωμαϊκά οδοντιατρικά εργαλεία της New Milton Collection.O Longfield-Jones αναφέρει χαρακτηριστικά: κοιλότητα. Σε κάθε περίπτωση, ... «sold as dentists' instruments». τόσο με τις φαρμακευτικές αγωγές όσο και με οδοντιατρικά χειρουργικά εργαλεία ο οδοντίατρος του αρχαίου κόσμου ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει μια σειρά από παθήσεις της στοματικής κοιλότητας συμπεριλαμβανομένων και των δοντιών. Αυτές οι παθήσεις, σύμφωνα με τις κατηγοριοποιήσεις στις φαρμακολογικές πραγματείες του Γαληνού αλλά και στο νόθο έργο του Διοσκουρίδη, διακρίνονται σε: Οδονταλγίες, εξαγωγές δοντιών, συμπτώματα οδοντοφυΐας, αιμωδίες δοντιών, κινητικότητα και πλαδαρότητα δοντιών, πρηξίματα ούλων, επουλίδες (εξογκώματα ούλων), απογύμνωση ούλων, σήψη, διαβρωτικά έλκη, άφθες και κακοσμία στοματικής κοιλότητας. Ολοκληρώνοντας θα πρέπει να τονίσουμε τρία κύρια σημεία για τους οδοντιάτρους και την οδοντιατρική στην αρχαιότητα. Καταρχάς στην αρχαία ελληνική γραμματεία γίνεται επανειλημμένα αναφορά σε ὀδοντικούς ἰατροὺς και όχι σε στοματικούς ἰατροὺς ή κάποια άλλη ειδικότητα το όνομα της οποίας να απορρέει από κάποιο ανατομικό σημείο ή πάθηση της στοματικής κοιλότητας. Ο οδοντικός ιατρός ασχολείται με τις παθήσεις των δοντιών και χρησιμοποιεί θεραπευτικές μεθόδους και αγωγές, όπως αυτές περιγράφονται στο Ε΄ βιβλίο του έργου Περὶ συνθέσεως φαρμάκων τῶν κατὰ τόπους. 369