Page 385 - dimkoutroumpas

 Οδοντίατροι στην Αρχαιότητα  κά στην ιπποκρατική διδασκαλία, μια παράδοση η οποία συνεχίζεται έως και τα χρόνια του Γαληνού οπότε η αρχαία ελληνική οδοντιατρική φθάνει στο απόγειό της. Έτσι μέσω μιας προοδευτικής διαδικασίας συσσωρεύεται αξιοσημείωτη οδοντιατρική γνώση ως παράγωγο της οδοντιατρικής πρακτικής πολλών γενεών και η οποία εγγυάται μια σχετικά σταθερή μεταβίβασή της. Βέβαια, η οδοντιατρική θεωρία και πράξη αυξάνεται ραγδαία φθάνοντας στο απόγειό της στα χρόνια του Γαληνού. Στη συνέχεια κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και ειδικά τον Μεσαίωνα επέρχεται η κατάπτωση της οδοντιατρικής με αποτέλεσμα να μην παράγεται τίποτα αξιόλογο. Πλέον το κύριο χαρακτηριστικό στο δυτικό και βυζαντινό μεσαίωνα είναι η προσκόλληση στις αυθεντίες με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την πραγματεία Διδασκαλία περὶ τῶν ἐν τοῖς ὀδοῦσι παθῶν του Νεοφύτου Προδρομηνού, η οποία αποτελεί συλλογή αυτολεξεί αποσπασμάτων φαρμακευτικών συνταγών για παθήσεις των δοντιών από τά βιβλία Ε΄ και Ζ΄ του φαρμακολογικού έργου Περὶ συνθέσεως φαρμάκων τῶν κατὰ τόπους του Γαληνού. 1567 Η αρχαία ελληνική οδοντιατρική και οι θερα- πευτές της αποτελούν τα θεμέλια για τη συγκρότηση της δυτικής οδοντιατρικής παράδοσης και, παρά τα σφάλματά της, ήταν ένα Ο τίτλος του κεφαλαίου 11 του Α΄ βιβλίου του διάσημου έργου λαμπρό οικοδόμημα το οποίο De humani corporis fabrica του Ανδρέα Βεσάλιου. διατηρήθηκε αναλλοίωτο για περισσότερο από 15 αιώνες. Μνημειώδες παράδειγμα εντοπίζεται στο διάσημο αναγεννησιακό ανατομικό έργο De humani corporis fabrica του Ανδρέα Βεσάλιου το οποίο εκδόθηκε το 1543. Συγκεκριμένα, στο πρώτο από τα έξι βιβλία, το ενδέκατο κεφάλαιο έχει τον τίτλο De dentibus qui etiam ossium numero ascribuntur 1568 (Περί των δοντιών, τα οποία επίσης προσμετρούνται στα οστά). Ακόμα και για τον Βεσάλιο, τον αναθεωρητή της γαληνικής ανατομίας, τα δόντια εξακολουθούν να θεωρούνται οστά. Τέλος ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι σπέρματα της αρχαίας ελληνικής οδοντιατρικής παραμένουν ενεργά μέχρι και σήμερα σε λαϊκές οδοντιατρικές θεραπευτικές αγωγές και αυτό εν τέλει φανερώνει τη διαχρονική αξία της. 1567 Κούζης 1930: 348 – 357. 1568 Vesalius 1543: 45. 371