Page 388 - dimkoutroumpas

 ΠΕΡΙΛΗΨΗ  οποίο επιβεβαιώνει ότι η επιστήμη του στόματος και των δοντιών στα μέσα του 2 αι. μ.Χ. είχε εξελιχθεί αρκετά ώστε να διαθέτει ένα εξειδικευμένο ου λεξιλόγιο. Αντίθετα στη Λατινική γραμματεία των πρώτων χριστιανικών αιώνων δεν παρατηρείται αντίστοιχος λεξιλογικός πλούτος αποδεικνύοντας ότι η λατινική οδοντιατρική ήταν απογοητευτικά περιορισμένη καλύπτοντας μόνο στοιχειώδεις πράξεις. Η οδοντιατρική εκτός από τους λόγιους – «επιστήμονες» ιατρούς ασκούνταν από ιατρούς ειδικευμένους στην οδοντιατρική, τους λεγόμενους ὀδοντικούς ἰατροὺς, χειρουργούς, αλλά ίσως και από μια πληθώρα άλλων επαγγελματιών όπως λαϊκοί θεραπευτές και ενδεχομένως φαρμακοποιοί, αισθητικοί, κουρείς κ.α. Αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η άσκηση της οδοντιατρικής από οδοντικούς ιατρούς ως επιμέρους εξειδίκευση της ιατρικής κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα του αρχαίου κόσμου και ειδικά στη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Ο οδοντικός ιατρός θα πρέπει να ασχολούνταν αποκλειστικά με τις παθήσεις των δοντιών και να χρησιμοποιούσε αντίστοιχες θεραπευτικές μεθόδους και αγωγές. Είναι μάλλον απίθανο να ασχολούνταν με παθήσεις της στοματικής κοιλότητας. Ο οδοντικός ιατρός, ο αρχαίος οδοντίατρος, αρχικά για την αντιμετώπιση των οδοντικών παθήσεων χρησιμοποιούσε μια πληθώρα φαρμακευτικών σκευασμάτων που, στη συντριπτική τους πλειοψηφία (73,17 %), ενδεικνύονταν για την ίαση του οδοντικού άλγους. Η αμέσως επόμενη πολυπληθέστερη κατηγορία ήταν φαρμακευτικές συνταγές για την αντιμετώπιση της κινητικότητας των δοντιών (8,78%). Οι υπόλοιπες κατηγορίες περιείχαν ελάχιστα φάρμακα, όπως για παράδειγμα φάρμακα για τους πόνους των ούλων (2,43%). Τα φάρμακα τα οποία συνιστούσε ο αρχαίος οδοντίατρος λαμβάνονταν ως διακλύσματα, ενστάγματα, επιθέματα, επισπάσματα, έμπλαστρα ή καταπλάσματα, επιχρίσματα ή επαλείψεις, διαμασήματα, αναγαργαρίσματα, υποθυμιάματα, πυρίαι ή πυριάματα, ωτέγχυτα και ρινέγχυτα, αλλά και καύσεις. Η δε επιλογή του γινόταν ανάλογα με την περίπτωση που όφειλε να θεραπεύσει, συμβουλευόμενος βιβλία όπως το Περὶ ὕλης ἰατρικῆς του Διοσκουρίδη, γαληνικά έργα όπως το Περὶ κράσεως καὶ δυνάμεως τῶν ἁπλῶν 374