Page 41 - dimkoutroumpas

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο Αριστοτέλης αποτελεί μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας διανόησης. Εκτός από τον καθοριστικό τρόπο με τον οποίο επηρέασε τη φιλοσοφική σκέψη, είναι ο επιστήμονας που με τις βιολογικές μελέτες του έθεσε τις βάσεις της συγκριτικής ανατομίας αλλά και επηρέασε την αρχαία ελληνική οδοντιατρική θεωρία όσο ελάχιστοι. Γεννήθηκε στις βόρειες εσχατιές του ελληνικού κόσμου στα Στάγειρα της Χαλκιδικής το 384 π.Χ. Ο πατέρας του Αριστοτέλη υπήρξε ο Νικόμαχος, προσωπικός ιατρός και φίλος του Αμύντα Γ’ 120 , πατέρα του Φιλίππου και παππού του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Νικόμαχος ενέπνευσε στον Αριστοτέλη το ενδιαφέρον για τις φυσικές επιστήμες και ειδικά για τη βιολογία. Επίσης είναι αναμφισβήτητο ότι οι βιολογικές του μελέτες είχαν εξαιρετικά μεγάλη διάρκεια. Καρπός αυτών των ερευνητικών προσπαθειών υπήρξαν μια σειρά από έργα όπως Περὶ ζῴων ἱστορίαι, Περὶ ζῴων μορίων, Περὶ ζῴων γενέσεως, Περὶ ζῴων κινήσεως και Περὶ ζῴων πορείας. Σε αυτά τα έργα εντοπίζονται διάσπαρτα σπέρματα των αριστοτελικών οδοντιατρικών αντιλήψεων οι οποίες αν και δεν καταλαμβάνουν αξιοσημείωτο όγκο, εντούτοις επηρέασαν σημαντικά την οδοντιατρική σκέψη τουλάχιστον μέχρι και την Αναγέννηση. Το στόμα κατά την αριστοτελική διδασκαλία είναι μια κοιλότητα η οποία περιβάλλεται από τα χείλη και τις γνάθους: Τὸ δ’ ἐντὸς στόμα σιαγόνων καὶ χειλῶν. Τούτου μέρη τὸ μὲν ὑπερῷα τὸ δὲ φάρυγξ. Ταυτόχρονα, όμως, εκτός της υπερώας ο Αριστοτέλης περιλαμβάνει και τον φάρυγγα ως τμήμα του στόματος. Επιπλέον ανατομικά στοιχεία τα οποία διακρίνονται στη στοματική κοιλότητα είναι οι σιαγόνες, τα χείλη, η γλώσσα, η επιγλωττίδα, η σταφυλή, οι αμυγδαλές, τα ούλα και τέλος τα δόντια 121 . Ένας επιπλέον ορισμός που δίδεται για το στόμα είναι ότι αποτελεί έναν πόρο από τον οποίο περνά η τροφή: τὸ στόμα τῆς ἀκατεργάστου τροφής πόρος ἐστὶν 122 . Οι δύο ορισμοί για το στόμα θα πρέπει να θεωρηθούν ως ελλιπείς καθώς απουσιάζουν αναφορές σε άλλες ζωτικές λειτουργίες συνδεόμενες με το στόμα, όπως 120 Σοῦδα (ν 399 Adler). 121 Ἀριστοτέλους, Περὶ ζῴων ἱστορίαι, (492b, 22 – 493a, 4). 122 Ἀριστοτέλους, Περὶ ζῴων μορίων, (650a, 15).