Page 366 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  ελληνική οδοντοστοματολογική ορολογία είναι, σε εκπληκτικό βαθμό ταυτόσημη με την ορολογία του Ὀνομαστικοῦ σαν να μην πέρασαν από τότε δεκαοκτώ αιώνες. Σε αντίθεση με τους επικριτές, θα πρέπει να δεχθούμε ότι ο Πολυδεύκης διέθετε κριτικό πνεύμα και μας χάρισε ένα πολύτιμο πόνημα το οποίο εκτός από τη γλωσσική ύλη του περιέχει έναν πολύτιμο θησαυρό οδοντιατρικών γνώσεων. Μέσα από το Ὀνομαστικόν μπορούμε να αξιολογήσουμε το υψηλό ενδιαφέρον για την παθολογία του στόματος και των δοντιών. Ο μεγάλος αριθμός λημμάτων που αναφέρονται σε οδοντοστοματολογικά ζητήματα αντικατοπτρίζει την επιστήμη του στόματος και των δοντιών στα μέσα του 2 αι. μ.Χ. η οποία είχε εξελιχθεί αρκετά ου ώστε να διαθέτει ένα εξειδικευμένο λεξιλόγιο ικανό να περιγράψει ανατομικά στοιχεία, οδοντιατρικά εργαλεία και οδοντοστοματολογικές παθολογικές καταστάσεις. Αντίθετα στη Λατινική γραμματεία των πρώτων χριστιανικών αιώνων δεν παρατηρείται αντίστοιχος λεξιλογικός πλούτος που να αποδεικνύει την εξέλιξη της οδοντιατρικής. Η λατινική οδοντιατρική ορολογία ήταν απογοητευτικά περιορισμένη καλύπτοντας μόνο στοιχειώδεις έννοιες 1531 . Ακόμα και οι προσπάθειες του Κέλσου για την ανάπτυξη αντίστοιχων λατινικών όρων με τους ελληνικούς 1532 δεν στάθηκαν αρκετές για να επιτευχθεί μια συμπαγής μάζα οδοντιατρικών όρων και εννοιών. Συνεπώς το Ὀνομαστικόν δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμα πόνημα που εμπλουτίζει τις γνώσεις μας για την άσκηση της ιατρικής ή οδοντιατρικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορικής περιόδου, αλλά χάρη στον εκπληκτικό όγκο των πληροφοριών του μας επιτρέπει να δούμε πιο ξεκάθαρα την επιστήμη των οδόντων μέσα από τη ματιά ενός μη ειδικού αλλά αξιόπιστου κριτή. 1531 Önnerfors 1993: 230. 1532 Schulze 1999: 135-138. 352