Page 370 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  του οργάνου που καλούνταν να θεραπεύσουν και γ) ανάλογα με την ύλη που χρησιμοποιούσαν για την ίαση της νόσου είτε επρόκειτο για φαρμακοθεραπεία, είτε επρόκειτο για συγκεκριμένες τροφές στο πλαίσιο μιας δίαιτας. Δηλαδή, χειρουργός από το είδος της ενέργειας την οποία εκτελούσε, φαρμακευτικός ή βοτανικός ιατρός 1539 από την ιατρική ύλη που χρησιμοποιούσε, οδοντικός ή οφθαλμικός ιατρός από το είδος του οργάνου 1540,1541 . Ο ίδιος, ωστόσο, αντέκρουε την όλη επιχειρηματολογία θεωρώντας ότι όλες αυτές οι επιμέρους διακρίσεις αποτελούν τμήματα της μιας και μοναδικής ιατρικής τέχνης. Ο ιατρός είναι ο υπηρέτης της φύσεως και πρώτη της τέχνη είναι η ιατρική και σε κάθε περίπτωση όλοι ονομάζονται ιατροί λόγω του κοινού σκοπού, ο οποίος δεν είναι άλλος από την αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς 1542,1543 . Ο Γαληνός χρησιμοποιεί επανειλημμένα τον όρο ὀδοντικοί ἰατροί και σε άλλα έργα όπως στην πραγματεία Περὶ τῶν τῆς ἰατρικῆς μερῶν, η οποία έχει διασωθεί σε λατινική και αραβική μετάφραση. Το ενδιαφέρον είναι ότι εντοπίζει την επαγγελματική τους δράση κυρίως στη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Επιπλέον αναφέρεται στην ατελέσφορη διαμάχη των δογματικών με τους εμπειρικούς για τις επιμέρους διακρίσεις της ιατρικής τέχνης. Σύμφωνα με το σχετικό χωρίο σχολιάζει καυστικά τη ραγδαία αναπτυσσόμενη τάση των ομοτέχνων της εποχής του να εξειδικεύονται σε διάφορους τομείς της ιατρικής τέχνης. Με αρκετή δόση ειρωνείας διαπιστώνει ότι η διάκριση της ιατρικής σε πολλές επιμέρους εξειδικεύσεις, μεταξύ των οποίων και σε οδοντικούς ιατρούς, πραγματοποιείται με αμείωτο ρυθμό και σύντομα θα υπάρχουν περισσότερες ειδικότητες ιατρών από ό,τι τα μέρη από τα οποία απαρτίζεται το ανθρώπινο σώμα και κάθε νόσος θα έχει το δικό της ιατρό. Ανάλογη πληροφορία για την ύπαρξη οδοντιάτρων στη Ρώμη μας δίδει και ο σπουδαίος λατίνος ποιητής Marcus Valerius Martialis, ο οποίος αναφέρει τον Cascellius που ασχολούνταν με την εξαγωγή ή τη θεραπεία των δοντιών που πονούσαν: 1539 Στα χρόνια του Γαληνού, ορισμένοι διέκριναν περαιτέρω την ιατρική ειδικότητα του φαρμακευτικού ιατρού ανάλογα με το είδος του φαρμάκου που χρησιμοποιούσαν για την αντιμετώπιση όλων των ασθενειών. Έτσι χαρακτηριζόταν ως ἑλλεβοροδότας ή οἱνοδότας ἰατροὺς, από τη χρήση ελλεβόρου ή οίνου αντίστοιχα για την ίαση των παθήσεων από τις οποίες νοσούσε ο ασθενής. 1540 Γαληνοῦ, Πρὸς Θρασύβουλον βιβλίον πότερον ἰατρικῆς ἤ γυμναστικῆς ἐστὶ τὸ ὑγιεινόν (V. 846, 14 – 17 Kühn). 1541 Γαληνοῦ, Πρὸς Θρασύβουλον βιβλίον πότερον ἰατρικῆς ἤ γυμναστικῆς ἐστὶ τὸ ὑγιεινόν (V. 849, 14 – 533, 18 Kühn). 1542 Γαληνοῦ, Πρὸς Θρασύβουλον βιβλίον πότερον ἰατρικῆς ἤ γυμναστικῆς ἐστὶ τὸ ὑγιεινόν (V. 851, 12 – 18 Kühn). 1543 Γαληνοῦ, Πρὸς Θρασύβουλον βιβλίον πότερον ἰατρικῆς ἤ γυμναστικῆς ἐστὶ τὸ ὑγιεινόν (V. 853, 10 – 854,1 Kühn). 356