Page 368 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  Πυθικοῦ λεγόμενόν τι βιβλίδιον εἶναι μικρὸν, ὁ Δαμοκράτης ἐπέγραψε Πυθικὸν, ἀπὸ τοῦ δόντος αὐτῷ τὰς τῶν στοματικῶν φαρμάκων συνθέσεις ὀνομάσας οὕτω 1533 . [Κάποιο μικρό βιβλιαράκι λέγεται ότι είναι του Πυθικού. Ο Δαμοκράτης το επέγραψε Πυθικόν: έτσι το ονόμασε από αυτόν που του έδωσε τις συνθέσεις των φαρμάκων για το στόμα.] Δεδομένου ότι το Πυθικόν είναι ένα μικρό σε έκταση βιβλίο, το οποίο έλαβε το όνομα του από τον δωροθέτη στοματικών φαρμάκων δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε ότι ως πραγματεία ασχολούνταν ή περιείχε ύλη για άλλες παθήσεις πέραν της στοματικής κοιλότητας. Πιθανότατα πρόκειται για τον πρώτο γνωστό τίτλο βιβλίου με αμιγώς οδοντιατρικό περιεχόμενο στη δυτική οδοντιατρική παράδοση. Οφείλουμε να επισημάνουμε εμφατικά ότι η απουσία συγγραμμάτων τα οποία να εστιάζουν αποκλειστικά στο γνωστικό αντικείμενο της οδοντιατρικής δεν συνιστά ούτε άγνοια ούτε αδιαφορία του αρχαίου κόσμου για την αισθητική και θεραπευτική των δοντιών. Απεναντίας ο οδοντικός φραγμός και η στοματική κοιλότητα γενικότερα ήταν ιδιαίτερα σημαντικά για όλους ανεξαιρέτως τους αρχαίους ιατρικούς συγγραφείς. Το ενδιαφέρον αυτό θα πρέπει να εστιαστεί σε τρεις λόγους: α) το ίδιο το στόμα, συμπεριλαμβανομένων των δοντιών, σχετιζόταν με την εκδήλωση διαφόρων ασθενειών του ανθρώπινου σώματος, β) τα δόντια και η οδοντοφυΐα ειδικότερα σηματοδοτούν σημαντικά στάδια – περιόδους ανάπτυξης από την παιδική ηλικία έως και το γήρας και γ) τα δόντια ως όργανα του ανθρώπινου σώματος είναι σημαντικά για την εκτέλεση ζωτικών λειτουργιών, όπως η θρέψη και η ομιλία. Κυρίως, όμως, θα πρέπει να αποδοθεί στο γεγονός ότι ο οδοντικός πόνος και οι οδοντικές ασθένειες, όπως για παράδειγμα η τερηδόνα και οι περιοδοντικοί νόσοι, ήταν ευρύτατα διαδεδομένα ήδη από τους νεολιθικούς χρόνους 1534 . Πολλοί υπέφεραν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους και πέθαιναν από τις επιπτώσεις της κακής κατάστασης της οδοντοστοιχίας τους. Μάλιστα ο Διογένης ο Λαέρτιος, συγγραφέας του 3 αι. μ.Χ., στο έργο του Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν ου φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων αναφέρει την περίπτωση του φιλοσόφου Κλεάνθη του Άσσιου 1535 ο οποίος απεβίωσε από διαπύηση των ούλων (καὶ τελευτᾷ τόνδε τὸν 1533 Γαληνοῦ, Περὶ συνθέσεως φαρμάκων τῶν κατὰ τόπους (XIΙ. 889, 13 – 17 Kühn). 1534 Mitsis & Taramidis 1995: 788 – 793. 1535 Κλεάνθης ο Άσσιος (περ. 330 – 232 π.Χ.) κατάγονταν από την Άσσο της Τρωάδος και ήταν στωικός φιλόσοφος, διάδοχος του Ζήνωνα και δεύτερος κατά σειρά δάσκαλος της Αρχαίας Στοάς στην Αθήνα. 354