Page 371 - dimkoutroumpas

 Οδοντίατροι στην Αρχαιότητα  Eximit aut reficit dentem Cascellius aegrum 1544 [Ο Κασκέλλιος βγάζει ή ξαναφτιάχνει το χαλασμένο δόντι] Η ύπαρξη οδοντιάτρων είναι δεδομένη σε ό,τι αφορά τις γραπτές πηγές. Αυτό όμως που προβληματίζει είναι γιατί στη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Άραγε υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για τον οποίο το οδοντιατρικό επάγγελμα ανθεί σε αυτές τις πόλεις; Την απάντηση δίνει ο Γαληνός κατά τη διαπραγμάτευση για τις ιατρικές εξειδικεύσεις και μάλλον έχει διαχρονικό χαρακτήρα: [Capitulum II doctrine prime de diuisione medicatiue secundum empericos, improbando eos.] At vero neque incidendo singulam predictarum adhuc in minores particulas concordantadinuicem, ut est dicere, emperici et dogmatici; quin etiam, si quidem omnia talia nominauerit aliquis partes medicatiue, qualia in Roma maxime et ad multa et minora diuidere ea non cessant, dentales quosdam et auriculares et anales medicos nominantes, in aporiam veniet sermo maiorem, quamuis et his occdsionem aliquam circa hoc prebuerit nomen optalmicorum, id est oculicorum, non nuper impositum, sed multo iam elapso tempore; si enim oculorum solorum fuerit aliquis medicus, non irrationabiliter videbitur et dentium aliquis alius esse et aliarum vniuscuiusque corporis partium propri(u)s, ut sint tot medici quot particule, ac etiam apunctores et erniarum incisores alii quidam et lapidum incisores.…. In parua enim ciuitate appungens aliquis oculos aut incidens ernias nequaquam nutrietur; Roma vero et Alexandria propter multitudinem hominum sufficientes sunt nutrire et eum, qui quamcumque artem operatur; 1545 . [Το δεύτερο κεφάλαιο αναφέρεται στα μέρη της ιατρικής σύμφωνα με τη διδασκαλία των εμπειρικών Αλλά δεν συμφωνούν μεταξύ τους οι εμπειρικοί και οι δογματικοί ούτε ως προς τη διαίρεση σε μικρότερα μόρια του καθενός από τα έως τώρα αναφερθέντα μέρη. Τουναντίον, αν κάποιος όριζε ως μέρη της ιατρικής όλα εκείνα τα οποία, στη Ρώμη κατ’ εξοχήν, δεν σταματούν να τα διαχωρίζουν σε πολλά και ελάσσονα, αποκαλώντας κάποιους οδοντικούς και ωτικούς και εδρικούς γιατρούς, η συζήτηση θα οδηγήσει σε μείζον αδιέξοδο, μόλο που και γι’ αυτά έδωσε ορισμένη αφορμή το όνομα των οφθαλμικών, δηλ. των οφθαλμιάτρων, το οποίο όνομα δεν καθιερώθηκε πρόσφατα, αλλά αφότου καθιερώθηκε έχει ήδη περάσει πολύς χρόνος. Διότι αν υπήρξε κάποιος γιατρός για τα μάτια και μόνο, δεν θα φανεί παράλογο ότι και για τα δόντια υπήρξε κάποιος άλλος γιατρός και κάποιος άλλος αρμόδιος για το καθένα ξεχωριστά από τα 1544 Martialis, Epigrammaton 10,56.1-8. 1545 Galenus, De partibus artis medicativae ( 24,36 – 25,68 Schöne). 357