Page 256 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  ισχυρίζονται πως είναι ο Οφιούχος [ο αστερισμός του φιδιού], που βρίσκεται πάνω από τον Σκορπιό 1135 . Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι αποτελεί ένα ακόμα συνηθισμένο επεισόδιο όπου το πραγματικό γεγονός της επινόησης ενός ιατρικού εργαλείου χάνεται στα βάθη του χρόνου και εν τέλει μυθοποιείται. Η μυθική διάσταση θα πρέπει αποδοθεί σε σημαντικό βαθμό και στη γενικότερη αντίληψη των επιπλοκών που παρουσίαζε η χρήση της οδοντάγρας με συνέπεια την αποφυγή εξαγωγής δοντιών με αυτήν. Ιατρικές θεωρήσεις για την εξαγωγή των δοντιών Πράγματι είναι ευρέως διαδεδομένο τόσο στην αρχαία ελληνική όσο και στη λατινική ιατρική γραμματεία ότι η χρήση της οδοντάγρας για την εξαγωγή δοντιών θα πρέπει να είναι λελογισμένη και να αποτελεί το ύστατο μέσο αντιμετώπισης του οδοντικού άλγους. Αιτία της επιφυλακτικότητας ήταν το γεγονός ότι ελλόχευε ο κίνδυνος θανάτου του ασθενούς που υπέκειτο σε επέμβαση εκρίζωσης δοντιών. Μεγάλοι ιατροί, όπως ο Ηρόφιλος και ο Ηρακλείδης ο Ταραντίνος, αναφέρουν περιπτώσεις θανάτων ασθενών, οι οποίοι απεβίωσαν μετά από εξαγωγή δοντιών με τη χρήση οδοντάγρας 1136 . Προς την ίδια κατεύθυνση συνηγορούσαν και οι αντιλήψεις του Ερασίστρατου ο οποίος χρησιμοποιεί το θείο στοιχείο για να αποδείξει ότι οι εξαγωγές των δοντιών θα πρέπει να πραγματοποιούνται με οδοντάγρες κατασκευασμένες από μολύβι. Ως υλικό κατασκευής το μολύβι εμφανίζει μικρή αντοχή τις πιέσεις, συνεπώς δεν μπορεί να ασκηθεί στο δόντι ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη και άρα είναι δυνατή η εξαγωγή, και μόνο, των δοντιών που είναι έτοιμα να εξέλθουν ή είναι αρκετά εύσειστα. Ο Ερασίστρατος χρησιμοποιεί ως επιχείρημα ότι στο Ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς εξετίθετο σε περίοπτη θέση μια μολύβδινη οδοντάγρα, ώστε να τεκμηριώσει την άποψή του ότι μόνο τα δόντια που απαιτούσαν αφαίρεση με το απλό τράβηγμα μιας μολύβδινης οδοντάγρας έπρεπε να εξαχθούν. Ωστόσο, παρά την στενά περιορισμένη χρήση της οδοντάγρας, και μάλιστα μολύβδινης, ο Ερασίστρατος αφήνει στον γιατρό μεγάλο περιθώριο να προβεί στην αφαίρεση εκείνου του δοντιού το οποίο αλγεί, στην περίπτωση που η παραμονή του βλάπτει τα υγιή δόντια 1137 . 1135 Ἰωάννης Λαυρέντιος ὁ Λυδός, Περὶ τῶν μηνῶν (IV. 164, 7-13 Wünsch). 1136 Staden 1989: 381. 1137 Caelius Aurelianus 1950: 620. 242