Page 114 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  περιπτώσεις φλεγμονών όπως οι άφθες και τα εύσειστα δόντια, προκειμένου αυτά να σταθεροποιηθούν 502 . Το τελευταίο συστατικό είναι το λάδι, το οποίο κατά τον Γαληνό διαθέτει την τέλεια κράση. Πρόκειται για το φάρμακο το οποίο βρίσκεται στο μέσο όλων των κράσεων και αποτελεί το πρότυπο και το μέτρο σύγκρισης όλων των απλών φαρμάκων 503 . Το λάδι στην προκειμένη περίπτωση προφανώς χρησιμοποιείται ώστε το τελικό σύνθετο φάρμακο να αποκτήσει υγρή ή παχύρρευστη μορφή και επομένως να είναι ευκολότερη η χορήγησή του στον πάσχοντα, πιθανότατα με επάλειψη της αβαθούς έλκωσης του βλεννογόνου. Από το εξαιρετικά μικρό δείγμα του Αντώνιου Μούσα παρατηρούμε ότι και ο ίδιος θεωρεί ότι μια φλεγμονή της στοματικής κοιλότητας περιορίζεται από ένα στυπτικό φάρμακο το οποίο συρρικνώνει και περιορίζει τον βλεννογόνο του στόματος. Πρόκειται για την κεντρική ιατρική ιδέα θεραπείας κάθε στοματικής έλκωσης, η οποία διατρέχει ολόκληρη την αρχαία ελληνική φαρμακολογία, από τον Διοκλή τον Καρύστιο έως και τον Γαληνό της Περγάμου, επιβιώνει δε και σε ολόκληρη τη βυζαντινή περίοδο τουλάχιστον μέχρι την εποχή του Νεοφύτου Προδρομηνού ο οποίος έζησε κατά τον 14 αι. μ.Χ. ο 502 Βλ. Διοκλής Καρύστου σελ. 45. 503 Κουτρούμπα 2010: 196 – 198. 100