Page 230 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  Η δε κατασκευή των δοντιών με τέτοια συμμετρία και ισότητα συνιστά έργο μόνο ενός δίκαιου επιστάτη. Η κανονικότητα και η αναλογία με την οποία έχουν δομηθεί οι δυο γνάθοι αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού και απόδειξη άκρας δικαιοσύνης όπου η συμμετρία της άνω με την κάτω γνάθο, το δεξιό με το αριστερό ημιμόριο, αφορά όχι μόνο τα δόντια αλλά και τα φατνία και τις ρίζες και τα νεύρα και τους συνδέσμους και τις αρτηρίες και τις φλέβες 1033 . Πράγματι η μορφολειτουργική κατασκευή του στόματος και ιδιαίτερα του οδοντικού φραγμού δικαίως οδηγεί τον Γαληνό να εκφράσει το θαυμασμό του: εάν κάποιος οργάνωνε χορευτική παράσταση από τριάντα δύο χορευτές και τους έβαζε να κινηθούν ρυθμικά, θα τον επαινούσαμε ως επιδέξιο στην τέχνη του. Όταν όμως τόσο όμορφα η Φύση διαρρύθμισε τον χορό των δοντιών, δεν θα πρέπει άραγε να την επαινέσουμε και αυτήν; 1034 Με τον Γαληνό η αρχαία ελληνική ιατρική και κατ’ επέκταση η αρχαία οδοντιατρική έφθασε στην τελευταία και μεγαλύτερη ακμή της. Σαφέστατα και δεν μπορεί να θεωρηθεί επιστήμονας σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα, ωστόσο οι ανατομικές, στοματολογικές περιγραφές και παρατηρήσεις του βρίσκουν απήχηση ακόμα και στη σύγχρονη οδοντιατρική 1035 . Οδοντοστοματολογική Παθολογία και Θεραπευτική Η συνεισφορά του Γαληνού δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην ανατομία και φυσιολογία των δοντιών. Απεναντίας ο Γαληνός αποτελεί σημείο τομής στην Ιστορία της Οδοντιατρικής. Χάρη σε αυτόν μπορούμε να σκιαγραφήσουμε την άσκηση της Οδοντιατρικής στον Αρχαίο Κόσμο και, το κυριότερο, να συλλέξουμε πληροφορίες για την προσφορά των άλλων ομότεχνών του. Πραγματικά, χωρίς τον Γαληνό οι γνώσεις μας θα ήταν ανύπαρκτες για τη συμβολή του Ανδρόμαχου, του Αρχιγένη και μιας πλειάδας γνωστών και άγνωστων ιατρών της αρχαιότητας, καθώς και οι αντιλήψεις τους και οι θεραπευτικές αγωγές τις οποίες εφάρμοζαν κατά την άσκηση της Οδοντιατρικής Τέχνης. Μοιραία, βέβαια, είμαστε αναγκασμένοι να εξετάσουμε την εξέλιξη της οδοντιατρικής πράξης μέσα από τις γαληνικές διόπτρες. Δηλαδή, στερούμενοι άλλων πρωτογενών πηγών, οδηγούμαστε σε συμπεράσματα για το πώς οι ιατροί αντιμετώπιζαν τις παθήσεις των δοντιών και της στοματικής κοιλότητας μέσα από τις επιλογές του Γαληνού. Εκ των πραγμάτων οι γνώσεις μας επικεντρώνονται 1033 Γαληνοῦ, Περὶ χρείας τῶν ἐν ἀνθρώπου σώματι μορίων (ΙΙΙ. 873,18–874,10 Kühn). 1034 Γαληνοῦ, Περὶ χρείας τῶν ἐν ἀνθρώπου σώματι μορίων (ΙΙΙ. 871,3 – 6 Kühn). 1035 Shklar G. & Brackett C.A 2009: 25 – 58. 216