Page 206 - dimkoutroumpas

 Η Οδοντιατρική στον Αρχαίο κόσμο  Αρχικά προτείνεται η πραγματοποίηση φλεβοτομίας. Γενικά στην αρχαία ελληνική ιατρική γραμματεία αποφεύγεται η χρήση φλεβοτομίας και ο Γαληνός την αναφέρει ακροθιγώς στα στοματικά φάρμακα, χωρίς να δίδει κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα. Ωστόσο, καθώς πλέον ο Σωρανός αναφέρεται σε μια οξεία οδοντική πάθηση όπου η παραδοσιακή θεραπευτική αγωγή έχει αποτύχει καταφεύγει σε μια πιο επιθετική αντιμετώπιση, η οποία περιλαμβάνει εκτός από φλεβοτομία και και απλού τύπου επεμβάσεις. Με τη χρήση ενός χειρουργικού εργαλείου το οποίο δεν περιγράφεται, αλλά χαρακτηρίζεται ως σιδερένιο προτείνεται η διάνοιξη των ούλων και η εφαρμογή σικύας στους μύες της γνάθου και τα ούλα. Σε ορισμένες πιο σοβαρές περιπτώσεις είναι απαραίτητος ο σκαριφισμός των ούλων ή η αποκόλληση τους με ένα περιχαρακτήριον (pericharactera). Το περιχρακτήριο είναι ένα καθαρά οδοντιατρικό χειρουργικό εργαλείο, το οποίο μνημονεύεται και στο ψευδογαληνικό έργο Περὶ Εὐπορίστων σε μια φαρμακοθεραπεία για την εξαγωγή δοντιών με τα δάκτυλα χωρίς τη χρήση οδοντάγρας. Στην περίπτωση αυτή το περιχαρακτήριο εμποτίζεται σε φάρμακο και περιχαράσσει τα ούλα γύρω από το δόντι ώστε αυτό στη συνέχεια να αφαιρεθεί 926 . Η περιγραφόμενη θεραπεία αφορά οξείες οδοντικές παθήσεις ο οποίες όταν παραμένουν ως μη ιάσιμες για μεγάλα χρονικά διαστήματα τότε πλέον θεωρούνται ως χρόνιες παθήσεις κατά τις οποίες παρατηρούνται διαστήματα παροξυσμών και υφέσεων. Η θεραπευτική αγωγή πλέον διακρίνεται σε δύο επιμέρους κατηγορίες. Η πρώτη αφορά τις περιόδους παροξυσμού και είναι ουσιαστικά το σύνολο των φαρμακοθεραπειών και οι οποίες έχουν ήδη περιγραφεί. Στις περιόδους ύφεσης συστήνεται η παθητική άσκηση και μάλαξη της κεφαλής. Επίσης προτείνεται η πραγματοποίση ασκήσεων ενδυνάμωσης των δοντιών με μάσηση κεριού και η χρήση οδοντοτριμάτων, στυπτικής ιδιοσυγκρασίας όπως ο φλοιός ροδιών, τα οποία έχουν σαν στόχο την ενδυνάμωση των δοντιών 927 . Ενδιαφέρουσα είναι και η κριτική η οποία ασκείται στο De morbis acutis et chronic σε αρχαίους συγγραφείς και πιθανώς απεικονίζει αντιλήψεις του Καίλιου Αυρηλιανού παρά του Σωρανού σε ορισμένα σημεία. Για παράδειγμα ο συγγραφέας διαφωνεί με τη χρήση φαρμάκων τα οποία οι έλληνες αποκαλούν ανώδυνα και οι λατίνοι indoloria. Στην αρχαία ελληνική γραμματεία και ειδικά στα φαρμακολογικά έργα του Γαληνού, τα οποία αποτελούν το απόγειο της αρχαίας 926 [Γαληνοῦ], Περὶ εὐπορίστων (ΧΙV. 431,16 – 432,4 Kühn). 927 Caelius Aurelianus 1950: 618. 192