Page 207 - dimkoutroumpas

 Σωρανός ο Εφέσιος  ελληνικής οδοντιατρικής πράξης δεν απαντάται η χρήση φαρμάκων τα οποία χορηγούνται αποκλειστικά τη νύχτα ή έστω φαρμάκων τα οποία να χαρακτηρίζονται ως ανώδυνα ένεκα των αναλγητικών ιδιοτήτων τους. Πολύ περισσότερο δεν απαντάται η πραγματοποίηση υποκαπνισμών – εξαχνίσεων παρά μόνο στη λατινική ιατρική γραμματεία όπου επιβιώνει ο περίφημος μύθος του σκουληκιού των δοντιών. Ωστόσο, ο συγγραφέας του De morbis acutis et chronic μέμφεται τους ιατρικούς συγγραφείς οι οποίοι προτείνουν τον καπνισμό των δοντιών ως μέσο ίασης. Αναφέρει ότι χρησιμοποιούσαν ένα μίγμα το οποίο αποτελούνταν από ίσες ποσότητες σμύρνας και άσφαλτου. Στη συνέχεια το μίγμα ραντίζονταν με κρασί και τοποθετούνταν επάνω από αναμμένα κάρβουνα. Ο ασθενής με ανοιχτό το στόμα πάνω από τα κάρβουνα εισέπνεε, ώστε να εισέλθουν οι αναδυόμενοι ατμοί εντός της στοματικής κοιλότητας. Παράλληλα αντιτίθεται και ορισμένες φαρμακοθεραπείες στις οποίες προτείνεται να καλύπτεται ένα τερηδονισμένο δόντι και περιλαμβάνει: όπιο, γάλβανο πιπέρι, σίλφιο, μάραθο ή τυθίμαλλος. Από τις διασωζόμενες ιατρικές σύνθετες συνταγές της ελληνικής γραμματείας, δεν εντοπίζεται καμία η οποία να αφορά παθήσεις της στοματικής κοιλότητας, των δοντιών ή των ούλων με αυτά τα συστατικά ή έστω μέρος αυτών. Το μάραθο απαντάται μόλις σε μια η οποία αφορά την αντιμετώπιση γαγγραινώδους φλεγμονής του βλεννογόνου του στόματος. Μάλιστα πρόκειται για φαρμακευτική αγωγή του Αρχιγένη για την αντιμετώπιση άφθων και χρησιμοποιείται αποκλειστικά η τέφρα της καμένης ρίζας του μάραθου χωρίς κάποιο άλλο συστατικό 928 . Ο οπός του τιθυμάλλου όταν ενσταλάζεται στις κοιλότητες των τερηδονισμένων δοντιών ανακουφίζει από τον πόνο 929 . Ενώ, το γάλβανο δεν απαντάται ως συστατικό σε κανένα σύνθετο φάρμακο κατά των δοντιών και δεν αναφέρεται σαν απλό φάρμακο ούτε από τον Γαληνό ούτε από τον Διοσκουρίδη Είναι, επίσης, ενδιαφέρον ότι ο συγγραφέας του De morbis acutis et chronicis αντιτίθεται στην ενστάλαξη χυμών στο αντίθετο αυτί από την πλευρά την οποία ευρίσκεται το δόντι που αλγεί. Φαίνεται να θεωρεί αυτή τη υποτιθέμενη θεραπευτική διαδικασία, αρκετά συνηθισμένη στα πλαίσια της αρχαίας ελληνικής ιατρικής αρκετά επικίνδυνη με ενδεχόμενο να προκαλέσουν σοβαρή βλάβη στην ακοή. Θέση η οποία έρχεται σε αντίφαση με προτεινόμενη ενστάλαξη θερμού και 928 Γαληνοῦ, Περὶ συνθέσεως φαρμάκων τῶν κατὰ τόπους (ΧΙΙ. 1002,2-3 Kühn). 929 Βλ. Ανδρόμαχος σελ. 97. 193