Page 133 - dimkoutroumpas

 Η συμβολή του ∆ιοσκουρίδη στην οδοντιατρική  έλλειψης γνώσεων σχετικά με την ανατομική κατασκευή και την ιστολογική φύση των δοντιών 562 . Ο πρώτος ο οποίος μελετά ανατομικά τα δόντια και για πρώτη φορά ανακαλύπτει ότι νευρώνονται είναι ο Γαληνός της Περγάμου που έδρασε κατά τον ο 2 αι. μ.Χ., δηλαδή έναν αιώνα μεταγενέστερα από τον Διοσκουρίδη. Επιπρόσθετα από την μελέτη και των δυο φαρμακολογικών έργων του Διοσκουρίδη γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η έννοια του οδοντικού άλγους είναι γενική και πολυσήμαντή χωρίς επιμέρους εξειδικεύσεις ή λεπτομέρειες. Ο Γαληνός είναι ο πρώτος που διαχωρίζει λεπτομερέστερα το οδοντικό άλγος σε επιμέρους ασθένειες των ούλων, της ρίζας, αλλά και του εσωτερικού του δοντιού. Ο μεγάλος αριθμός απλών φαρμάκων για τον οδοντικό πόνο υποδηλώνει ταυτόχρονα δυο ιδιαίτερα στοιχεία. Πρώτον ότι ο Διοσκουρίδης τα επέλεξε από μια μεγάλη συλλογή φαρμακολογικών έργων προκατόχων του και κατά τη συνήθεια της λογίων της αρχαιότητας αποφεύγει να αναφέρει τις πηγές του. Δεύτερον και κυριότερο, ο τεράστιος όγκος των φαρμάκων φανερώνει την αμηχανία του Διοσκουρίδη, αλλά και τον προγενέστερων φαρμακολόγων ως προς την αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων φαρμακοθεραπειών για την αντιμετώπιση του οδοντικού άλγους. Το πρόβλημα γίνεται περισσότερο έκδηλο αν παρατηρήσουμε τη λιτή και διστακτική φρασεολογία με την οποία ο Διοσκουρίδης πολλές φορές καλύπτει την άγνοια και την αμφιβολία ορισμένων ουσιών. Οι φαρμακευτικές ουσίες οι οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν τον οδοντικό πόνο συνήθως χρησιμοποιούνται ως ακολούθως: i. στοματοπλύσεις, συχνά βρασμένες μαζί σε ξίδι ή κρασί ii. μάσηση από το πάσχον δόντι iii. έμφραξη της κοιλότητας του διαβρωμένου δοντιού iv. δρουν με πλάσιμο περιμετρικά από το πάσχον δόντι v. ενστάλαξη στο απέναντι αυτί από το πάσχον δόντι vi. ενστάλαξη στο απέναντι ρουθούνι από το πάσχον δόντι και παραδόξως vii. δρουν ως φυλακτά κατά του άλγους. Αυτή η κατηγοριοποίηση φανερώνει και τμήμα των διαδικασιών, οι οποίες ακολουθούνταν κατά την οδοντιατρική πράξη, αλλά και των δεισιδαιμονιών. Η χρήση των φυλακτών με θεραπευτική δράση ήταν έντονη σε όλη την περίοδο και καταγράφεται όχι μόνο από τον Διοσκουρίδη αλλά και άλλους σημαντικούς 562 Petry 1920:6. 119