Page 49 - dimkoutroumpas

 Αριστοτέλης  συγγραφέας αποφεύγει να γενικεύσει τα πορίσματα του και επικεντρώνεται αποκλειστικά στην επίδραση των σύκων. Αποφεύγει να αναφερθεί πιο ειδικά πως το γλυκό οδηγεί σε σήψη και ειδικά η αναφορά στους σκληρούς σπόρους φανερώνει ότι δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της καταστροφής των δοντιών κατά τρόπο συγκροτημένο και διεισδυτικό εξετάζοντας σε βάθος το φαινόμενο της διάβρωσης των δοντιών. Στο ίδιο έργο ο αριστοτελικός συγγραφέας καταπιάνεται και με τον γρίφο της ευαισθησίας των δοντιών στην επαφή τους με ψυχρά σώματα. Πρόκειται για ένα αξίωμα το οποίο διατυπώνεται πρώτη φορά από τον Ιπποκράτη στους Ἀφορισμούς και εντάσσεται και στην αριστοτελική διδασκαλία. Ο προβληματισμός έγκειται στο γεγονός ότι η γη ως πρωταρχικό στοιχείο και η αντίστοιχη γεώδης ποιότητα συνδέονται με την ποιότητα του ψυχρού. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο αριστοτελικός συγγραφέας διερωτάται γιατί τα δόντια είναι τόσο ευαίσθητα στο ψυχρό και γιατί το ψυχρό είναι πηγή οδοντικού πόνου, παρά το γεγονός ότι τα ίδια τα δόντια είναι τα ίδια ψυχρά (οἱ δὲ ὀδόντες ψυχροί). Δυστυχώς δεν δίνεται ουσιαστική απάντηση παρά μόνο πολύ αργότερα από τον Γαληνό και ακόμα πιο ου ου ικανοποιητικά από τον Αλέξανδρο τον Αφροδισιέα (τέλη 2 - μέσα 3 αι. μ.Χ.), τον σημαντικότερο σχολιαστή του Αριστοτέλη: Διὰ τί τὸ ψυχρὸν πολέμιον ὀστέοις ὀδοῦσι νεύροις; ῞Οτι τῆς γεώδους συγκρίσεώς ἐστι ταῦτα πάντα, ψυχρὸν δὲ τὸ γεῶδες· ἐπιψυχόμενα οὖν βλάπτεται 160 . [Γιατί το ψυχρό (είναι) εχθρικό μετά οστά, τα δόντια και τα νεύρα; Διότι όλα αυτά έχουν γεώδη φύση, και τα γεώδη είναι ψυχρά. Εάν ψυχθούν επιπλέον προκαλείται βλάβη.] Ταυτόχρονα στην παθολογία μπορούν να ταξινομηθούν και ορισμένες ιδιόρρυθμες αν και ενδιαφέρουσες, αντιλήψεις για οδοντικές ανωμαλίες, όπως η υποδοντία ή ολιγοδοντία των γυναικών και η συχέτισή τους με το προσδόκιμο ζωής. Αντιλήψεις οι οποίες διατρέχουν τον βυζαντινό και δυτικό μεσαίωνα. ῎Εχουσι δὲ πλείους οἱ ἄρρενες τῶν θηλειῶν ὀδόντας καὶ ἐν ἀνθρώποις καὶ ἐπὶ προβάτων καὶ αἰγῶν καὶ ὑῶν· ἐπὶ δὲ τῶν ἄλλων οὐ τεθεώρηταί πω. ῞Οσοι δὲ πλείους ἔχουσι, μακροβιώτεροι ὡς ἐπὶ τὸ πολύ εἰσιν, οἱ δ’ ἐλάττους καὶ ἀραιόδοντες ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ βραχυβιώτεροι 161 . 160 Ἀλέξανδρου Ἀφροδισιέως, Φυσικῶν ἀπορημάτων καὶ ἰατρικῶν προβλημάτων. 161 Ἀριστοτέλους, Περὶ ζῴων ἱστορίαι, (501b, 19 – 24). 35