Page 325 - dimkoutroumpas

 Οι Οδοντικές Προσθέσεις στον Αρχαίο Κόσμο  φορά: μια στο αυχενικό και μια στο κοπτικό τριτημόριο. Η αυχενική οπή χρησιμοποιείται για την στερέωση των δοντιών στο σύρμα της κατασκευής, ενώ στις οπές του κοπτικού τριτημορίου έχει χρησιμο-ποιηθεί ένα άλλο σύρμα ώστε να συγκρατήσει τα δύο δόντια μεταξύ τους. Έτσι η συρμάτινη περίδεση ξεκινά από την άπω επιφάνεια του δεξιού κυνόδοντα και περιβάλλει πλήρως το δόντι τρεις φορές στον αυχένα. Κατόπιν, διατρέχει το μεσοδόντιο ανάμεσα στον δεξιό κυνόδοντα και το γεφύρωμα, αγκαλιάζοντάς το παρειακά και γλωσσικά. Στη συνέχεια περνάει μέσα από την αυχενική οπή του πλάγιου δεξιού τομέα και αφού περικυκλώσει τα σύρματα του χρυσού από τη γλωσσική πλευρά επιστρέφει διατρέχοντας κατά πλάτος το κοπτικό τμήμα, αγκαλιάζοντας τα οριζόντια σύρματα από τη χειλική πλευρά. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται στον δεξιό κεντρικό τομέα. Κατόπιν το σύρμα περνά γύρω από τη γλωσσική επιφάνεια του αυχένα του αριστερού κεντρικού τομέα, συνεχίζει στο μεσοδόντιο και στον αριστερό πλάγιο τομέα περιβάλλοντάς τον με το χρυσό σύρμα χειλικά και επιστρέφει μέσα από το ίδιο μεσοδόντιο για να το επαναλάβει στο επόμενο μεσοδόντιο χώρο. Όμως, σε αυτή την ένωση το χρυσό σύρμα περικυκλώνει την ναρθηκοποίηση τόσο χειλικά όσο και γλωσσικά. Αφού έχει περάσει γύρω από τον αυχένα του αριστερού κυνόδοντα στη γλωσσική επιφάνεια, το σύρμα τυλίγεται από κάτω και ξαφνικά σταματά. Ένα ξεχωριστό σύρμα περνάει μέσα από τις δυο κοπτικές οπές των δυο γεφυρωμάτων για να τα δέσει μαζί και τελειώνει στη γλωσσική επιφάνεια. Γίνεται αντιληπτό από τα ανωτέρω ότι οι δυο περιγραφές παρουσιάζουν αξιοσημείωτες διαφορές. Έτσι, ενώ ο Gaillardot αναφέρει ότι πρόκειται για πρόσθεση της άνω γνάθου, από τη μελέτη με βάση τα οδοντικά ανατομικά πρότυπα φαίνεται να είναι ένα γεφύρωμα της κάτω γνάθου. Μάλιστα στο έργο Mission de Phénicie του Renan , όπου υπάρχει η αναφορά του Gaillardot, αποδίδεται το γεφύρωμα κακότεχνα σχεδιασμένο και τοποθετημένο σε θέση η οποία φανερώνει ότι πρόκειται για πρόσθεση της άνω γνάθου, όμως από τα ανατομικά χαρακτηριστικά των δοντιών δεν προκύπτει η συγκεκριμένη δομή. Εύλογο ήταν να ξεσπάσει διαφωνία ανάμεσα στους μελετητές σχετικά με τη γνάθο στην οποία φέρονταν η πρόσθεση. Έτσι από την πρώτη παρουσίαση της οδοντικής πρόσθεσης Gaillardot στην οδοντιατρική κοινότητα από τον Van Marter το 1886, ο οποίος αποδέχθηκε άκριτα την εγγραφή Gaillardot 1351 , μέχρι και τον Filderman το 1931 υπήρξε μεγάλη σύγχυση 1352 . Ο τελευταίος χάρη σε επιτόπια 1351 Van Marter 1886: 56, 60. 1352 Asbell 1948: 814-816. 311