Page 299 - dimkoutroumpas

 Οι Οδοντικές Προσθέσεις στον Αρχαίο Κόσμο  προσθέσεις οι Ετρούσκοι βρίσκεται σε αναλογία αντίστοιχη με αυτή που παρατηρείται στη φυσική μορφή εξόρυξης του χρυσού 1281 . Ωστόσο στην οδοντική πρόσθεση του Bracciano σύμφωνα με την Teschler και συνεργάτες, το κράμα χρυσού που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή είναι εξαιρετικής καθαρότητας, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από σχετική ανομοιογένεια καθώς περιέχει κατά περιοχές άργυρο σε ποσοστό 0,5% - 7% κατά βάρος και χαλκό 0,2% - 0,8% κ.β. 1282 Αυτή η κατασκευή θα πρέπει να θεωρηθεί ότι δημιουργήθηκε μετά από την ανάπτυξη από τους Ετρούσκους της απαραίτητης τεχνογνωσίας διαχωρισμού του χρυσού από τον άργυρο και τον χαλκό 1283 . Σε κάθε περίπτωση ο καθαρός χρυσός εμφάνιζε μεγάλη ελατότητα απαραίτητη για την ψυχρή έλαση και τη μορφοποίηση της οδοντικής κατασκευής. Ωστόσο η δημιουργία αυτών των οδοντικών προσθέσεων ήταν μια δραστηριότητα η οποία απαιτούσε εξειδικευμένες τεχνικές δεξιότητες που μόνο πολύ καλοί αργυροχρυσοχόοι μπορούσαν να διαθέτουν και σαφέστατα όχι οι ιατροί της αρχαιότητας 1284 . Σε αντίθεση με τις λοιπές οδοντικές κατασκευές το σύνολο των ετρουσκικών προσθέσεων αποτελείται από ελάσματα χρυσού. Αυτά τα ελάσματα σχημάτιζαν δακτυλίους, οι οποίοι θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως τετράεδροι και προσαρμόζονταν ακριβώς στα φέροντα δόντια. Ένας από τους δακτυλίους συνήθως έφερε τεχνητό δόντι το οποίο συγκρατούνταν στο θάλαμο τον οποίο σχημάτιζε ο δακτύλιος με ήλο. Κάθε δακτύλιος συνενώνονταν με τον επόμενο με ψυχρή κόλληση. Σε σπάνιες περιπτώσεις αντί για διαδοχικούς συνενωμένους δακτυλίους το έλασμα σχηματίζει ένα μεγάλο δακτύλιο ωοειδούς σχήματος που προσαρμόζεται στα δόντια. Η συντριπτική πλειοψηφία των ετρουσκικών οδοντικών προσθέσεων τοποθετούνταν στα πρόσθια δόντια, κυρίως τους τομείς της άνω γνάθου. Σε ορισμένα ευρήματα η αγκύρωση της κατασκευής πραγματοποιούνταν στους κυνόδοντες και σπανιότερα στους προγόμφιους. Φαίνεται ότι οι προσθετικές γέφυρες των συνενωμένων δακτυλίων είχαν πολύ καλύτερη εφαρμογή και σαφέστατα μεγαλύτερη σταθερότητα, από τις αντίστοιχες οι οποίες χρησιμοποιούν ένα μακρύ έλασμα. Γι’ αυτό οι κατασκευές των συγκολλημένων δακτυλίων χρονολογούνται μεταγενέστερα και αποτυπώνουν τη σταδιακή ανάπτυξη τεχνικών που σαν στόχο είχαν την καλύτερη εφαρμογή των οδοντικών γεφυρών και προφανώς το μέγιστο αισθητικό αποτέλεσμα. Έτσι από την παλαιότερη γνωστή 1281 Baggieri et. al. 2000:69-74. 1282 Teschler-Nicola et. al. 1998: 61. 1283 Becker 2003: 11 – 27 1284 Becker 1999 B: 61. 285