Page 291 - dimkoutroumpas

 Οι Οδοντικές Προσθέσεις στον Αρχαίο Κόσμο  αντίστοιχα ευρήματα ειδικά στην Ιταλική χερσόνησο. Πρόκειται για ένα παράδοξο φαινόμενο το οποίο επισημαίνεται από το σύνολο των ερευνητών οι οποίοι ασχολήθηκαν κατά καιρούς με τις αρχαίες προσθέσεις και ιδιαίτερα με τις ετρουσκικές. Οι πρώτες αναφορές για τις οδοντικές προσθέσεις εντοπίζονται στη νομοθεσία της Δωδεκαδέλτου (Lex Duodecim Tabularum), την παλαιότερη και σημαντικότερη πηγή του Ρωμαϊκού Δίκαιου, η οποία ανάγεται στον 6 αι. π.Χ. 1251 ο Φαίνεται ότι, αν και μέσω της νομοθεσίας έγινε προσπάθεια να περιοριστεί η πολυτελής διαδικασία ταφής και ο πλούτος των κτερισμάτων τα οποία συνόδευαν τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία, εντούτοις υπήρχε ανοχή στις χρυσές προσθέσεις των δοντιών 1252 . Πρόκειται για ανοχή η οποία καταφανέστατα υποδηλώνει ότι αποτελούσε μια συνηθισμένη πρακτική η χρήση οδοντικών προσθέσεων. Neve aurum addito, at cui auro dentes iuncti escunt, ast im cum illo sepeliet uretve, se fraude esto. [Όποιου τα δόντια είναι δεμένα με χρυσό, ας μη θεωρηθεί παράβαση του νόμου εάν θάψει κανείς το σώμα αυτού του ανθρώπου ή το κάψει μαζί με τον χρυσό.] Το κείμενο είναι γραμμένο σε αρχαϊκά λατινικά και το παραθέτει ο Κικέρων στο De legibus (Περί Νόμων): Qua in lege cum esset, “Νeve aurum addito” , videte quam humane excipiat altera lex: “At cui auro dentes iuncti escunt, ast im cum illo sepeliet uretve, se fraude esto” 1253 . [Και ενώ ο νόμος ορίζει «Μη χρησιμοποιήσεις χρυσό», προσέξτε πόσο ανθρώπινη είναι η εξαίρεση ενός άλλου νόμου: «Αν τα δόντια ενός [νεκρού] έχουν χρυσό δέσιμο, δεν παραβιάζεται ο νόμος αν ο άνθρωπος ταφεί ή καεί μαζί με τον χρυσό]. Η αναφορά της πρόσδεσης των δοντιών με χρυσό (aurum), εντοπίζεται και σε κείμενα αμιγώς ιατρικά τόσο στον Ιπποκράτη (460 – 377 π.Χ.) όσο και αργότερα στον Κορνήλιο Κέλσο (π. 25 π.Χ. – π. 50 μ.Χ.). Έτσι, λοιπόν, σε ολόκληρη την Ιπποκρατική Συλλογή εντοπίζεται μόλις μια αναφορά σχετικά με την περίδεση των δοντιών: 1251 Δημοπούλου - Πηλιούνη 2002: 329. 1252 Krug 1993: 37. 1253 Cicero, De legibus ΙΙ.60.17 277