Page 217 - dimkoutroumpas

 Χαιρέας  τοξική 969 , αφού εμφανίζει ισχυρή παρασιτοκτόνο δράση αλλά και δηλητηριώδεις ιδιότητες. Τόσο ο Διοσκουρίδης όσο και ο Γαληνός αναγνωρίζουν δύο είδη ελλέβορου τον λευκό και τον μαύρο, με κοινές θερμαντικές και καθαριστικές (ρυπτικές) ιδιότητες. Παρά τις δηλητηριώδεις ιδιότητες και οι οποίες παραδόξως δεν αναγνωρίζονται από τους δύο κορυφαίους φαρμακολόγους της αρχαιότητας, τα είδη του ελλέβορου χρησιμοποιούνται σε πληθώρα φαρμακευτικών θεραπειών. Ειδικά ο μαύρος ελλέβορος θεωρείται ότι καταπραΰνει τον πονόδοντο όταν βραστεί μαζί με ξίδι και χορηγηθεί για στοματοπλύσεις 970,971,972 . Τελευταίο υλικό το οποίο αναφέρεται είναι το κερί. Στην προκειμένη περίπτωση δεν αποτελεί επιμέρους συστατικό, αλλά χρησιμοποιείται ως εμφρακτικό το οποίο «παγιδεύει» και έτσι συγκρατεί στην περιοχή της μύλης του δοντιού το σύνθετο φάρμακο. Από την ανάλυση προκύπτει ότι και ο Χεραίας κινείται εντός του πλαισίου της οδοντιατρικής ορθοδοξίας των πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων. Χρησιμοποιεί για την παρασκευή του σύνθετου φαρμάκου μια σειρά από επιμέρους απλά φάρμακα, τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν θερμή κράση και έτσι το τελικό μείγμα θα έχει και αυτό τις ίδιες θερμαντικές ικανότητες. Ταυτόχρονα ορισμένα συστατικά εμφανίζουν στυπτικές ιδιότητες κατάλληλες για φλεγμονές της στοματικής κοιλότητας ή και καταπραϋντικές δυνάμεις κατά του οδοντόπονου. Η κύρια αναλγητική δράση εντοπίζεται στον ελλέβορο, ο οποίος, παρά την τοξικότητά του, λειτουργεί ως παυσίπονο στο άλγος της μύλης του δοντιού. Έτσι, όπως οι περισσότεροι φαρμακολόγοι της αρχαιότητας ο Χαιρέας συνδυάζει την έξυπνη εκλογίκευση της λεπτομερούς παρατήρησης και της εμπειρικής δοκιμασίας με την παράλληλη εναρμόνισή της στη φαρμακολογική θεωρία, όπου το θερμό είναι ωφέλιμο και άρα η συνολική κράση του σύνθετου φαρμάκου θα πρέπει να είναι θερμή. 969 Ζαχαρόπουλος 1995: 96-97. 970 Γαληνοῦ, Περὶ κράσεως καὶ δυνάμεως τῶν ἁπλῶν φαρμάκων (ΧΙ. 874, 1 – 10 Kühn). 971 Διοσκουρίδου, Περὶ ὕλης ἰατρικῆς (ΙV. 306,13 – 309,3 Wellmann). 972 Βλ. Ηρακλείρη Ταραντίνο σελ. 61. 203